φωτογραφίες: Nasso, Freedrider, Haλόγια: Yanni
[Aν μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις (γαμώ τον μαλάκα που το έχει δΓιαδώσει αυτό, και έχει γίνει καθεστώς να το λέμε...), στο κάτω-κάτω δεν τις λέει και όλες! Η spectacular φωτό τού Nasso (το καλλιτεχνικό τού Νάσου Αβδαρμάνη, με το οποίο και ήδη πράττει υπερδΓιεθνή, συμπαντική, καρΓιέρα) από το γκιγκ των Radio Birdman στο Ξυλουργείο στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου 2007, στέκεται από μόνη της, αυτόφωτη, ως ένα δαχτυλικό αποτύπωμα όχι μονάχα των Αυστραλών κολοσσών, αλλά και της ροκενρόλ θέωσης. Εγώ θα προσπαθήσω να την συμπληρώσω/πασπαλίσω με λόγια. ΌπΧοιος θέλει απολαμβάνει μόνο την εικόνα. ΌπΧοιος γουστά δΓιαβάζει μόνο το κείμενο. Κι όσοι την δουν στο αλλιώτικο, έχουν την επιλογή να συνδΓυάσουν την ανάγνωση του ποστ, παρατηρώντας και τη φωτογραφία τού Νasso.]
Όλη η αλήθΧεια φωλιάζει στο μουσκεμένο από ιδρώτα μπλουζάκι τού Rob Younger. Ηe may not be younger than ever, he may even not be young any more, that is more than obvious. Aλλά το λέει η καρδούλα του. Το μουσκεύει το μπλουζάκι του. Και έχουμε συμφωνήσει, στην Πα.Οι.ΔΓια., ότι αυτό ακριβώς αποτελεί το υπέρτατο κριτήρΓιο για την αξία ή όχι μιας ροκενρόλ παράστασης: το αν ιδρώνεις ή όχι το μπλουζάκι σου. Ο αρσενικοθήλυκος χορός τού Rob στο μικρόφωνο παρέσυρε τουζ μπροστινούς στον δικό τους, παρτίσΧιο, χορό.
Ο Deniz Tek σφυροκοπούσε από την κιθάρα. Μα τι στα τσακίδΓια παίρνει αυτός ο παίχτης, και κρατΧιέται σε τέτΧοια θαυμαστή κατάσταση; (πληροφορίες από αξΧιόπιστο αυτόπτη: ένα πΧιάτο χάπΧια στην τουαλέτα, λίγο πριν το σόου!) Ο ηγέτης των Birdman, και γραφεύς των περισσότερων τραγουδΓιών τους, έμοιαζε ατσάκιστος από το πέραζμα του πανδαμάτορος. Αν και ο Στέφανος Χρυσάκης, ο κονσολιέρης, που είχε την ευκαιρία να τον τσεκάρει από κοντά, ακόμα από το soundcheck της ίδΓιαζ μέρας, μου είπε αμέσωζ μετά το λάηβ -πλέοντας σε πελάγη ενθουσΧιαζμού που είχε την τύχη να δΓιευθύνει κονσολικά ένα τέτΧοιο γκιγκ ολκής- ότι του ημιφαίνεται η ηλικία του (του Deniz). Όπως και να ’χει, ο Deniz είναι σε ζηλευτή φόρμα. Both physically (για mentally, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτΧιά, η τρέλα έχει περάσει από το campus των Birdman, χε χε χε), and guitarwise. Xριστέ μου, τι γκόμενος! Μπρατσωμένος, ιδρωμένος, σαν ένας λευκός Chuck Berry, που μεταμορφώνεται σε Fred -MC5- Smith, έκανε παρτάλια τους ανταγωνιστές του. Πιλότος, γιατρός, πολυταξιδεμένος, σύζυγος και μπαμπάς, οδεύει προς τα εξήντα μόνο ημερολογιακά. Βιολογικά, (δείχνει να) παίζει σαν έφηβος. Θέλει πείζμα, ρε γαμώ το lounge σας, το ροκενρόλ! Θέλει να ανέβεις στο πάλκο, και να ματώσεις. Θέλει να κυνηγάς την αιώνια νιότη. Κι αν είσαι θεατής, και όχι δράστης ή παραγωγός ροκενρόλ, πάλι κίνηση θέλει. Δεν βΓιώνεται, λουλούδεζ μου, το ροκενρόλ από τους καναπέδες σας. Κίνηση. Όπως ακριβώς το γαμήσι, η πηγή τήζ ζωής. Μπορείζ να γαμιέσαι ακίνητος; Ε, ούτε να παίζεις ή να παρακολουθείς ροκενρόλ ακίνητος μπορείς! Αλλά στη φραπεδοκαναπεδούπολή μας, η κίνηση συνιστά εξαίρεση. Ραχάτι. Ραστώνη. Πώζ να αφήσεις την οικιακή σου εστία, και να μεταφέρεις (και να μοστράρεις) το σαρκίον σου μέχρι το Ξυλουργείο; Γι’ αυτό και -ανάλογα με τη λάμψη των Birdman- λίγοι τούς τιμήσαμε και τιμηθήκαμε κι από δαύτους. Πλέον, οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι -brothers and sisters- δεν λέγονται «σκυλάδες». Γιατί και στο σκυλάδικο να πας, ιδρώνεις. Κινείσαι. Χορεύεις. Απέναντί μας έχουμε (να πολεμήσουμε) τουζ νεοloungeάδες.
Ann Arbor, Michigan. Φίφτις. H γνωστή Πανεπιστημιούπολη. Πλησίον τού Detroit. Ο Deniz Tek μεγαλώνει με γνήσΧιο ροκενρόλ... http://www.deniztek.com/band_histories/768/early_years.html. Στην πορεία, θα παθΧιαστεί με τους αντρΓειωμένους τού Detroit: Mitch Ryder, The Stooges, MC5. Θα την κάνει Αυστραλία για να σπουδάσει γιατρός. Θα κολλήσει με τον Rob, o οποίος θα τον μυήσει πΧιο βαθΧιά, πΧιο σφαιρικά στη δισκογραφία. Οι Birdman γεννιούνται. Επανακαθορίζουν το πανκ. ΔΓυο άλμπουμ αργότερα, οι Birdman πεθαίνουν. Χρόνια μετά, εκειγύρω στο 1996, ξαναγεννιούνται, και βγαίνουν στον δρόμο. Πέρσι, ανασταίνονται. Βγάζουν το τρίτο άλμπουμ τους, το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους. ‘Ζeno Beach’. IσάξΧιο και -ναι!- σε σημεία πΧιο παλικαρίσΧιο από τα ‘Radios Appear’ (1977) και ‘Living Eyes’ (1981). Kαταλαβαίνω όσους είδαν με μισό μάτι την επανένωση των Birdman (κυρίως για την ηχογράφηση νέου υλικού), εγώ ήμουν και είμαι περισσότερο επιφυλαχτικός σε ανάλογες περιπτώσεις. Όμως, το ‘Ζeno Beach’ είναι ικανό να άρει κάθε επιφύλαξη. Άλμπουμ πολλών και λαμπρών αστέρων. Ξανακοιτάω τη φωτό τού Nasso. Αυτός εκεί ο παιχτρόνιος στα τύμπανα είναι ο Russell Hopkinson, ο μπαγκετΧιάρης των You Am I. Ευκαιρία να ξανααιθερίσουμε το νέο Υοu Am I στην εκπομπή.
Μετά από ένα χορταστικό ανκόρ, oι RadioBirdman-έζοι κατεβαίνουν από το πάλκο τού Ξυλουργείου... εγώ ποζάρω, περιχαρής, στον φακό τού Nasso, με λάφυρο το σετλιστάριον ανά χείρας (μπλούζα Blend of America)...
...η βραδΓιά τελειώνει αγάλι-αγάλι... αλλά όχι και το ποστ, που συνεχίζεται με φωτογραφίες Birdman και Sunsteps, που τράβηξε η Ha (το όνομα, με το οποίο θα πράξει, γκαραντί, υπερδΓιαγαλαξΧιακή καρΓιέρα η Χαρίκλεια Αξούριστου-Καραγαβριηλίδου --Sunsteps) και ο Freerider (Σίμος Καραγαβριηλίδης --τουζ RB). Νasso, ο πήχυς έχει ανέβει ψηλά (άλλη μια κατεστραμμένη έκφραση, μια έκφραση-φαρσοκωμωδία, αλλά βολική). Η Ha μπήκε με φόρα, χα χα χα... 
αποφώνα: Eπιμελώς και απολύτως συνειδητά, απέφυγα να γράψω «στο Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ». Αυτό, επειδής πλέον είναι ηλίου φαεινότερον (όχι πάλι αυτές οι μαλακιζμένες κοινοτΥΟπίες!) ότι το Ξυλουργείο λειτουργεί ως αυτόνομος οργανιζμός εντός τού ΜΥΛΟΥ. Αυτή η μεγαλοπρεπής ανοησία, που υποτίθεται ότι είναι αψιδωτή είσοδος, ε... δεν καταπίνεται με τίποτα. Ούτε και ο κοντόχοντρος γραβατωμένος [sic(k)] σεκιουριτάς στην αψίδα τού θριάμβου. Ποτέ δεν χώνεψα τον ΜΥΛΟ. Ποτέ-ποτέ. Ούτε καν στα πρώτα χρόνια του. Νεοπλουτέξ, λαμέ, μπόλικο τουπέ από τους -αγορανομικώς και φορολογικώς- υπεύθυνους έως τον τελευταίο σερβιτόρο, κρυπτοσκυλέ, νεοελληνικό έντεχνο, το ουζερί δίπλα στο Κλαμπ όπου παίζει ο Κέηβ, δεν ήταν χαλαρότητα και πλουραλιστικό κόνσεπτ, αλλά αταίρΓιαστη κοτσάνα, ο Μητροπάνος (γιακ!) στην Αποθήκη, ηχολήπτες ακατάλληλοι... γρήγορα οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε η αληθινή φυσΧιογνωμία. Δεν περνούσα ωραία στις συναυλίες τού ΜΥΛΟΥ. Ώσπου ήρθε ο Σάββας kazandb, και έδωσε το φιλί τής ζωής σε μια επιχείρηση (που, στο μεταξύ, είχε αλλάξει ιδΓιοχτήτες, αλλά όχι και όνομα), που βούλιαζε σε μαραζμό. Το 2004. Κι ενώ ο κατεξοχήν χώρος τής kazandb, το Ξυλουργείο, προοδεύει ολοταχώς, ως κράτος εν κράτει (άντε πάλι αυτά!), η γενική εικόνα τού ...ΜΥΛΟΥ, δεν μας αφορά. Ανεξαρτητοποίηση του Ξυλουργείου, τώρα! (ΓΣ)
---------------------------
επί τού πΧιεστηρίου:
Ακόμα μια απαιχτέ φωτό τού Νasso από το γκιγκ των Μπέρντμαν, στο http://salllonica.blogspot.com. (ΓΣ)
Ένα βράδυ αργότερα, ξημερώνοντας 12 Δεκεμβρίου, ξεκινάει η μετάδοση ενός δίσκου, που τα ‘διαμάντια’ παραδέχονται ότι έχουν αδικήσει. Του εικονιζόμενου ‘Αlles Wieder Offen’ των Einstürzende Neubaten, σταλμένου από τους ίδιους… Μες στον Δεκέμβρη τού 2007, συμπληρώθηκαν 200 live επεισόδια στον 95,8. Μες στον Δεκέμβρη τού 2007, ζήσαμε μερικές από τις πιο έντονες στιγμές στα ‘διαμάντια’. Εντονότερες μάς περιμένουν μες το 2008. Και αυτό είναι απειλή!
Kαθ’ όλο τον Νοέμβρη, επίσης, συνεχίζαμε τη μετάδοση του νέου δίσκου, ‘food’, των αμερικανοπαθών Βρετανών, Zico Chain, από κόπια που είχαμε στα χέρια μας από τις πρώτες μέρες τού Αυγούστου τού 2007. Ο δίσκος κυκλοφόρησε επισήμως τον Οκτώβρη τού ’07, άρα το σημείο αυτό θα έπρεπε να είχε περάσει στην 
-- Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου: μοιραστήκαμε την εκπομπή με τον Αντρέα Ασημακόπουλο, τραγουδιστή, στιχουργό, ηχοδιαμορφωτή και mainman τού θεσσαλονικιώτικου συγκροτήματος Μαύρη Μαγιονέζα. Η καθιερωμένη συνέντευξη (χυμώδης και απολαυστική), με την ευκαιρία τού πρόσφατου δίσκου, ‘Καλή Όρεξη’, όπου τα ‘διαμάντια’ συμμετέχουν ένθετα, με εμβόλιμη ραδιοφωνική πρόζα (!), η προσφορά αντιτύπων τού cd, αλλά και δωρεάν προσκλήσεων για τη συναυλία το βράδυ τής ίδιας μέρας των Μαγιονέζων στη Θεσσαλονίκη, στο ‘Ξυλουργείο’. 
-- Την Τρίτη, 23 Οκτωβρίου, πρωτομεταδίδουμε στα ‘διαμάντια’ σε αποκλειστικότητα, σχεδόν ένα μήνα πριν από την επίσημη εμπορική κυκλοφορία του (!), το άρτι αφιχθέν από το Los Angeles (εκεί έγινε το μάστερινγκ) νέο cd, ‘Τhe Invasion Of Τhe Dead Dolls’, των Θεσσαλονικιών Personality Crisis: ένα εκρηκτικό μίγμα πανκ, ροκενρόλ, γκλαμ, μέταλ, γκραντζ, βασισμένο σε εθιστικές μελωδικές γραμμές. Έκτοτε, δεν έχει βγει από τα πικάπ μας (και από τα υποσυνείδητά μας)! Οι Crisis έχουν ριζώσει για τα καλά στο ρεπερτόριό μας, αναγκάζοντάς μας να λαχανιάζουμε από τον χορό. Αν είναι μία περήφανοι οι ίδιοι για τον επερχόμενο αυτό δίσκο, άλλο τόσο είμαστε εμείς που συνδέουμε το όνομά μας με ένα τέτοιο ροκενρολούργημα ολκής.
